“Ga je mee iets leuks doen?” vraagt mijn vriendin. “Wat dan?” “Nou ff rijden en iets kijken?” Ik zit midden in een ‘zucht-steun-moeilijk moeilijk- bleh-bui’ met mijn ego. “Mwah, wel ver weg hoor!” zucht ik. Ik besluit niet mee te gaan. Ze kent me al heel wat jaren. Ik zwelg nog even door, zucht nog even bij mijn vriendje. “Gewoon gaan” zegt ie. Ik app… “Zeg… ik moet mee”. “Je had gelijk”. Een uur later zie ik waarom ik mee moest. Waar ik naar toe moest, is te hilarisch voor woorden en… roze!”
In de auto zegt mijn vriendin: “Zow.. gooi het er allemaal eens even lekker uit…”. Ik pruttel wat en noem wat dingetjes waar ik mee zit. “Nee, in deze auto mag je alles roepen en niet halfbakken, kom op!” Voor ik het weet komt alle frustratie over dingen er uit. Vlak voor de bestemming ben ik helemaal leeg geprutteld. Een voldaan zuchtje verlaat mijn mond. Ik weet dat ze er om moet lachen, mijn vriendin. Zo.. en dan nu, het moment van de bezichtiging!
We lopen een kringloopwinkel in en ik kijk rond om te ontdekken wat het dan is. Ineens zie ik het. Ergens midden in de grote hal komt bijna een helder licht van het object af. Daar staat ie, in volle glorie. De meest roze gekleurde bank die ooit gezien heb. Ik kom niet meer bij. “Oh ja, die bank.. dat ben jij!” roep ik enthousiast. Met een voldaan snoetje kijkt ze me aan. ‘Toch wel he”.
Ik weet niet of jullie je de Familie Knots nog herinneren. Tante Til had zo haar manier om met problemen om te gaan. De roze verf.
Als roze verf eenmaal aangebracht was, begon de les. Mensen kregen in een droom inzichten te zien in hun leven. Het meerijden naar de roze bank had voor mij hetzelfde effect.
Roze lijkt een prima middeltje tegen mopperen, zeuren, klagen, meelijden met jezelf hebben en wat we als mens nog meer kunnen doen met ons zelf.
Ik kan niet wachten om op “Frederik Lieverdje” (zo heeft mijn vriendin de bank genoemd…) te gaan zitten en weer even lekker te klagen en zagen en daarna weer mijn eigen Happy Mind terug te vinden en een hele leuke dag het hebben.
